m.a.a.

ben bugün memet ali alabora gördüm. kendisi aşağı yukarı şöle bi şey:


yok bu fazla oldu, pardon. daha çok şöle bi şey:

saçlar kısa tabi şimdi. hey gidi günler, hey. ben çok aşıktım kendisine küçükken, buradan arsızca bildirebilirim. küçükken dediğim de benim ortaokul yıllarıma denk geliyor bu küçüklük, kendisinin de memoli yıllarına tekabül ediyor o hâlde. ıyyyyk demeyin çok rica ediciim, çünkü o zamanlar o vardı onu alıyorduk. yani urfa'da oksfırd vardı da...

şaka bi yana, ben hâlâ beğenirim kendisini, yani beğenirmişim onu gördüm bugün. gereksiz bir iş için yönlendirildiğim doplantı odasında bir memet ali alabora oturuyormuş, ama benim bundan haberim yok tabii. heyhat. ben sanıyorum ki alelade bi status, ne bileyim bi acans-etkinlik-sponsorluk görüşmesi. yine bir nevî sponsorluk görüşmesi imüş ama daha bi sosyal sorumluluk işi falan; beyefendi o yolda hızla ilerliyor ya. aktivistlik falan gırla gidiyor bu aralar.

neyse işte öyle. ben dalıyorum odaya, kendisi böyle beyaz gömlek, kot pantolon, el kol falan konuşmakta, procesini anlatıyor zaar. beni fark ediyor, gülümsüyor. ben ııııııııı diye duralıyorum bi an, sonra başımla selâm veriyorum. o yine anlatıyor. ben alacağımı alıp vereceğimi verip çıkıyorum. acayip bi ışık yayılıyor gözlerinden, azcık daha bakarsam odadan çıkamam diye korkuyorum.

ofis dalgalanıyor biraz, ayyy çok zayıfmıııış, ay olur mu, görmedin mi ne kadar fit, hayır ben severim yani edepli çocuktur, bıdı da bıdı yapıyorlar. sonra geçiyor.

ben şaşırıyorum, ne çabuk büyüdük/yaşlandık diyorum, zaman diyorum, mekân diyorum, neyse diyorum ve klavyeme dönüyorum.

bu da böyle bi anımdır blog.